Dolu dizgin mi yoksa, ağır çekim bir zaman mıydı  bilinmez; arafta kaldığım,kendime katlanamadığım bir anda başladı yazı yazma serüvenim. Üniversite son sınıf güz döneminde, okuldan arkadaşım  Hale ‘yle küçük sempatik bir pastane açmak istemiş, ailelerimizin katkısıyla bunu  kısa süre içinde gerçekleştirmiştik.

Öyle  imalatla uğraşacak falan değildik.Birkaç ünlü firmayla kısa süre içinde anlaştıktan sonra, bize sadece bu marka olmuş tatları sunmak kalacaktı.Gelin görün ki kazın ayağı hiç de öyle olmadı çünkü, ticaret bize göre değildi  , serde filozof olmak bir yana, içimizdeki okuma aşkı bir türlü sönmüyordu. 

Dolayısıyla önce Hale “ben yüksek lisans yapacağım” dedi ve gitti. Ben ise şaşkın ördek gibiydim. Ait hissetmediğim bu işyerinden kendimi  bir yerlere konumlandırmaya çalışıyorken, bir sabah genç biri başıyla selam vererek içeri girdi. Elindeki  gazetelerden birini masama sessizce bırakıp gitmek istedi.

İzin vermeyince sinirlendi ama belli etmemeye çalıştı. Nedenini öğrenmek isteyince, “gazetedeki yazarlar hem kötü yazıyor, hem de yanlış bilgilendiriyor” der demez bu genç çocuğun gözlerinin parladığını görünce şaşırdım kaldım. Çok sonra anladım gazete dağıtan gencin sevincinin sebebi meğer yazıları okuduğumu söylemem imiş.

Söyleyip söylememek arasında kararsız, ” o halde siz bize yazın” dedi. Aslında elimde birkaç yazı vardı Betül Hocanın(Çotuksöken) öğüdünü dinlemiş; okuduğum kitaplarla, yaşadığım olaylarla  ilgili birşeyler karalamıştım ama bu yazıları henüz birileriyle paylaşma fikrinden çok uzaktım.

Hem felsefe yazılarını kim okumaya gerek duyardı ki, dolayısıyla “gazeteye ağır kaçar ancak bu  yazılar dergi için uygun olabilir” dedim ve genci gönderdim. Ancak delikanlı gittikten takriben beş on dakika sonra biriyle birlikte içeri girdi.

“Merhaba” dedi beraber gelen adam, ” ben gazetenin genel yayın yönetmeni Yunus Arıkan, sizinle tanışmaya geldim.” Derken yazı yazmam gerektiği konusunda o kadar ama o kadar çok sözler sarfetti ki ” bilgi paylaşılmalı” dedi, “paylaştıkça amacına ulaşır” dedi, ” öyle sırça köşkte yazı yazmakla olmaz efendim dedi, felsefenin korkutan imajı değiştirilmeli” dedi, ” bunu en iyi felsefeciler değiştirir” dedi,dedi ha dedi,en sonunda  beni ikna etti.

“Kendi ismimle yazmam” dedim “olmaz” dedi, “her hafta yazamam” dedim  “olmaz” dedi, “güncel yazamam” dedim, ” olmaz” dedi. Hasılı, beni delirtti gitti ama nasıl olduysa yazı yazma maceram başlamıştı.

Tek şartım yazılarımın sansüre uğramamasıydı neyseki Yunus Hoca bunu kabul etmiş ama yine de bıyık altından gülümsemişti. Daha sonra da yazı yazdığım her yerde tek şartım bu oldu özgürce yazmak. Sadizmin kurucusu Marquis de Sade ile ilgili yazdığım yazı bile sansürsüz yayınlanmıştı.Yazılarıma ufak tefek rotuj yapmak istendiğinde ise yazılarımı çekip gitmesini bilmiştim.

Daha sonra yazdıkça yazdım yetinmedim. Haftalık dışında  aylık dergilere de yazılar yazıyordum artık, gazete, dergi derken bir ara işyerlerine sloganlar, evlenecek olan aile yakınlarına davetiyeler yazar olmuştum. Anlayacağınız özgüven patlamasıyla  ince yazılara da el atmıştım.İnternetin dünyada etkisi ve kolay erişimi üzerine netten yazılar yazmaya başlamıştım.

Yazılarım onlarca sitede paylaşılırken,farklı farklı illerden hatta bazen yurtdışından felsefe hakkında bilgi vermek adına konuşmacı olarak davetler alıyordum.Üstelik İstanbul Üniversitesinde petagojik formasyon almak adına Dil Felsefesi üzerine yüksek lisans yapıyorken, “gazetecilik üzerine yüksek lisans yapabilir miyim acaba” diye sesli düşünüyorken, tanıyanların  anlaşılır olmak adına isabetli karar olarak görmelerinin gerekçesi ise, yazdıklarımın  daha geniş kitlelere ulaşması imiş sözde ama bana sorarsanız bu bal gibi özde eleştiriydi.

Marmara Üniversitesinde Genel Gazetecilik bölümündeki mulakata girdiğimde  “neden gazetecilik bölümü ? “ diye sorduklarında, aslında köşe yazarlığı yaptığımı ancak  bilimsel yazı tekniğini  ehil kişilerden öğrenmenin daha sağlıklı olacağını belirttiğimde, böyle bir tekniğin onlarda mevcut olmadığını söylemişlerdi.

Yıkılmıştım. Hiddetle üniversitenin internet sitesinde,bu bölümde  yüksek lisans yapmadaki amaçın içeriğinde böyle yazıldığını, buna istinaden başvurduğumu belirttiğimde, hocalar yazılarımı görmek istemiş ben de yazılarımdan oluşan  bir kaç örnek göstermiştim.

İtiraf ediyorum Fildişi Kuleden İnen Entellektüel ile Oidipus Kompleksi tam da mulakata girdiğim hafta bilinçli olarak yazdığım yazılardı, çabam boşuna gitmemiş deyim  yerindeyse göle çaldığım maya tutmuştu.

Felsefe gibi soyut bir bölümden son derece somut olan gazetecilikle daha da zenginleşmiş,felsefeci olarak olarak başladığım yazılarıma gazeteciliği de eklemiş kendimce bir nevi ehliyet sahibi olmuştum.

Şimdi artık 10 yıllık yazar geçmişim var inanılır gibi değil gerçekten zaman çok hızlı geçiyor ve bu zaman zarfında gazeteden internete bir çok yazım yayında… Bu yazılar harf harf yaşadıklarımdı. Sevincim, üzüntüm, itirazım, gözyaşım kahkaham, çığlığımdı.

Ve ne mutlu bana ki www.hulyayalim.com  bugün 23 Nisan 2011’de birinci fazdan  beşinci yıla girerken, birileri ülkemizin  en ünlü yazar çizer eğitimci bilim adamları ile 100 yılın düşünürü? arasında beni aday gösterme teveccühünü gösteriyor  . Bırakın listede , üst sıralarda yer almayı bu değerli insanlarla anılıyor olmak bile yeterince onur verici.

 Beni buna layık gören destek veren,tüm düşünce dostlarına teşekkürler….

Hülya YALIM 

www.hulyayalim.com