içime kök salmış küskün bir çiçek var.
çölde kaktüs, kışta kardelen.
baharda nergis, sonbaharda krizantem.
her rengi içimde barındırır bu yüzden.
ama mevsimine göre değil duygu durumuma göre…
küskünlüğü bu yüzden…
zehirli sarmaşık gibi yaklaştıkça şiddeti artar bazen,
bazen sarmaladıkça boğar…
küstükçe yaprak yaprak “gül düşer gülün üstüne”
kızdıkça ateş dikenine, düşündükçe mum çiçeğine döner.
Yasta karanfil, falda papatya,
bahçede şebboy,saksıda orkide,
virüsüyle hastalığa ismini veren çiçeğim
karaciğerde safran, akciğerde zambak olur kimi zaman…
bazen küsen, bazen süsen, çoğunlukla da susan…
küslükte mimoza, barışta spatifilyum,
ara bulmada ortanca…
özgürleştikçe kırlarda boy gösteren,
doğumdan ölüme, düğünden düğüne dolaşıp,
küstükçe kendi soğanına gömülse de;
zamanla kendini öldüren can çiçeğidir o
mezarlıkta benden su bekleyen…
