Geşmişiyle övünenleri ayıplar dururdum bir zamanlar… Yeni bir şey üretemeyen, geçmişine sığınmak yerine sessizliği tercih etmesi gerekir gerekmesine de, böyle bir erdemi göstermek her zaman mümkün olmuyor yazık ki.

Bunun çeşitli sebepleri var elbette… Mesela kendinize durumu kabül ettirebilseniz bile, yazı yazman konusunda tazyikli bir baskı görme  ihtimaliniz yüksek. Siz sussanız bile susturmuyorlar işte.

Ayrıca öylesine yazdığınız bir konu inanılmaz beğeni toplayıp, sizi de şaşırtabiliyorken; aksine, emek verip, geceyi gündüze katıp uğruna bir kaç  kitap karıştırıp, onlarca makale okuyup yazdığınız yazı  hiçbir etki yaratmayabiliyor pekiala.

Başka bir sorun da günceli yakalamak adına yaşanıyor bazen de. Sizi zor ve anlaşılmaz olmakla, felsefe yapıp, edebiyat parçalamakla suçlayabiliyorlar mesela. Dile getirilmese, bile içten içe hissettirmek adına ufak tefek girişimleri mazur göreceksiniz artık.

Diğer taraftan güncelle ilgili yazıyı zamanında yayına açmassanız bir anda “olmamış” deyip vazgeçebiliyorsunuz.

Yok eğer  “yayınlayayım” derseniz, yayına açtığınızın çok değil ertesi günü “aceleye gelmiş yazı  olmamış” diyorsunuz kendi kendinize ama yazıyı yayından çekmeyi de  zul görüyorsunuz bir şekilde  işte.

Yazıya konu bulmak da cabası.

En çok da açık yazayım derken, açıklar verdiğiniz yazılarda ele veriyorsunuz kendinizi…

Sahipsiz sözleri ait oldukları yerlere yerleştirmek ne zor  gelir böyle durumlarda bilemezsiniz. Bazen çok söz söylemek istersiniz ,ancak söyleyemezsiniz  “sus” der içinizdeki ses  “sus”…Bu emir kipine boyun eğip susarsınız çoğu zaman… Bunu başaramıdığınız anlarda ise kelimerin arkasına saklanır durursunuz.

Sözler düşünce yolundan dile gelmek adına, titrek ve ürkek,biraz da zorlaya zorlaya, hasbel kader bir tümce oluşturmaya tam da başlamışken, olmadık bir yerde karar aşaması uzun sürünce, yazmak ve yazmamak arasında tereddütte kalırsınız.

Kelimeler büyüdükçe ağızda kargacık burgacık dökülür kağıda… Çünkü bir sözü kağıda dökmek bazen bilgi değil, ilgi değil, yürek ister de ondan.

Uzatmayayım. ” Yazarlık zor zanaat azizim” deyip işin içinden çıkayım en iyisimi.

Günler geçtikçe kayda değer nice olaylar oldu ,dünden başlarsak; Binladin ‘ in  öldürülmesinden , Libya lideri Kaddafi ‘nin geri çekilmesi gerektiğine kadar geriye doğru ilerleyebiliriz.

Parti liderleri her zaman olduğu gibi süreklice birbirini eleştirmekte,kraliyet düğününün etkisi devam etmekte,futbolda liderlik koltuğu bir Fener ‘e bir Trabzon ‘a geçmekte,Vatan ve Milliyet gazeteleri el değiştirmekte,anne olmak için en ideal ülke Norveç en iyi ülke iken Türkiye alt sıralarda yer almakta, Messi yapacağını yine yapıp bizatihi  kendisi El Clasico  olmakta, kadınların şiddet görüp öldürülmesine hala çözüm bulunamamakta, Kahramanmaraş ‘ta dört kardeşin intihar haberi ülkeyi sarsmakta (itiraf ediyorum bu haber ilgimi çeken belki de üzerine yazı yazılması gereken bir haberdi).

Görüldüğü gibi gündem süreklice değişmekte ve ben yaz-ma-mak-ta-yım.

Yeni birşeyler üretemediğim için, geçen yazıda geçmişime sığındım olmadı,bekledim bekledim yok olmadı. Acaba yazı yazmanın da şiirin perisi ilham gibi bir perisi var mı,varsa bile bana uğramadı.

Laf olsun diye yazmak yerine yazmamamı konu edindim bu sefer… Yazmamak  üzerine yazmaya niyetli sözler biriktiriyorum.

Yukarda bahsettiğim gelişen güncel olaylar arasında bir de Murathan Mungan ‘ın yeni çıkan kitabı Şairin Romanı üzerine de söyleyeceklerim vardı, yazabilirsem eğer ,bir diğer yazıda umuyorum olacak.

Belki de kitapta geçen “Kendi hayatımız ne zaman kendimiz için bile bir eğretileme haline gelir? İçinde yaşadığımızı ne zaman karşımıza alıp bakmaya hatta için için onu yazmaya başlarız?”

sözü bu Yazmamak yazısını yazmamaya  neden olmuş olabilir kimbilir?

Hülya YALIM

 www.hulyayalim.com