Çok yüzeysel yaşıyorum artık.

Okuduğum kitaplar eskisi kadar etkili değil üstümde, seyrettiğim filmleri; hani biri sorduğunda öylesine anlatırken bile zorlanıyorum, çünkü filmi henüz seyretmişken neredeyse seyrettiğim salonlarda bırakıyorum.

Yediğim yemekler bile yüzeysel…

Konuşmalarıma da yakında tesir eder belki bu yüzeyselliğim, ama hiç önemsemiyorum.

Böyle daha uyumlu daha doyumluyum, kıvamım eksik olsa da zeytinyağı gibi üste çıkmamla sona erer kıvam arayışı.

Beklentilerimi bile kısa tutuyorum artık.

Ne bir metin çözme kaygısı taşımak var artık, ne de bir sözün peşinden günlerce sürüklenmek…

İlgili ve yüzeysel olma felsefesini güdüyorum sanki.

“Bazen yüzeysel olmak da ihtiyaçtır” dedi  “bir hoş Seda” diye andığım arkadaşım  Seda ve ekledi; “yüzeysele kaçamasak eğer bu dünya tutmaz bizi”  Seda ziyadesiyle haklı aslında.

Her şeyi derinden yaşayan insanların akıbetine bakınız,gerçekten de sonuç hiç iç açıcı değil.

Program oluşturmak yerine daha çok dahil oluyorum artık galiba.

Olagelen bir durum da bile yüzeyselliğimi muhafaza etmeye çalışıyorum.

Sorumluluklarımı yerine getirmek dışında bir kaygım bile yok. “Olduğu kadar, olmadığı kader” diyen Mevlana’dan yola çıkarak…

Gelişi güzel yaşıyorum böylelikle…

Batıni değil, zahiri bir durum söz konusu oluyor ki ; her şey görünenden ibaret, gerisi berisi yok sanki.

Ayrıntılar yok, tafsilatlar yok.

Kat-i değil sath-i bir çizgide oluyorum ister istemez.

Bıraktım ne zamandır her yerde, her şeyde mana aramayı ve anlam bulmayı.

Gayeyi arayıp amaca varmayı.

Aslında yaşamım boyunca hep yüzeysel olmaktan korktum; ancak bu denli korktuğum yüzeysellik kolayıma geliyor artık galiba.

Bir yeni turizmci ve eski bir felsefeci, zengin bir adamla tanışmıştım bir zamanlar. Derinleşmeyi bıraktığından beri işlerinin daha rast gittiğini iddia etmişti de hayli şaşırmıştım.

Nereden bilebilirdim ki ; bir gün böyle bir şey düşüneceğimi.

Belki de adam haklıydı, başarının sırrı yüzeysellik de saklıydı kim bilir?

Mutluluğun sırrı ise belki de gerçekten yüzeysellik de.

Yine de ben arıyorum.

Derinliğimi kaybettim hükümsüzdür!

Bulanların insaniyet namına bana göstermeleri rica olunur.

 

YAZAN : Hülya Yalım

YAZILAN ZAMAN-MEKAN : (Bu yazı yazarın aynı hafta içinde “Leylim Leylim Ahmet Arif’ten Leyla Erbil’e Mektuplar” adlı okuduğu kitap ile prenses Diana’nın hayatının son döneminin anlatıldığı Diana adlı filmi izlerken oluştu. İyi mi oldu kötü mü oldu diye dostlarıyla tartışırken içi acıdı belki de acıyı hafifletmek için yazıldı bu yüzeysellik  yazısı. Bu yazı yazılırken “Dibine Kadar”, ” Aman Aman” “Belki Alışmam Lazım”, ” Ah” adlı Duman şarkıları dinlendi mütemadiyen duman duman sıklıkla iç çekildi hüzün hissedildi.)