Sezai Karakoç bir kıza aşık olurama bunu ne o kıza ne de başka birine anlatabilir.kız bi şeylerin farkındadır ama emin değildir.en yakın arkadaşı sezai karakoç’un şiire olan merakını biliyordur ve bir davete katılması için ısrar eder.o da kıramaz ve katılır.programı sunan da o arkadaşıdır.gecenin sonuna doğru söze başlayan arkadaşıaralarında da güzel şiirler yazan birinin olduğunu söyler ve sezai karakoç’u sahneye davet eder.sıkıla sıkıla çıkar karakoç ve mona rozayı okumaya başlar.kız da ordadır ve nişanlanmıştır.emindir artık emin olamadıklarından.bakışırlar bir süresonra karakoç daha fazla dayanamaz ve koşarak sahneyi terkeder.kız arkasından koşar hemen.yetişir karakoç’a.parmağındaki yüzüğü göstererek der ki; “bir tek sözüne bakarçıkarıp atarım”.sezai karakoç da “artık senin aşkın benimkine yetişemez” der. o gece kız intihar eder ve karakoç da bu şiirin ikincisini yazar…

MONA ROSA II-ÖLÜM VE ÇERÇEVELER

Bir lâmba yanıyor hafif ve sarı;

Garip bir yolculuk tren ve Gülce.

Bir hançer bölüyor ah rüyaları:

Bir rüya bir hançer bir el; ve ve ve…

Lâmbalar yanıyor hafif ve sarı;

Gece kar yağacak sabaha kadar.

Toprakta et kemik çıtırtıları…

Yarı ölüleri bir korku tutar

Değince bir taşa kafatasları.

-Ölüler ki yalnız tırnakları var

Ve yalnız burkulmuş diz kapakları…-

Bir lâmba yanıyor hafif ve sarı;

Açıyor elini göğe bir kadın.

Uzuyor uzuyor altın saçları

Uğrunda ölünen güzel kızların…

Bir lâmba yanıyor hafif ve sarı;

Esmer delikanlı hatıra ve kan.

Yeşil gözlü kızın hıçkırıkları

Sızıyor bir kapı aralığından;

Lâmbalar yanıyor hafif ve sarı.

Lâmbalar yanıyor hafif ve sarı;

Çocuklara açar mağaraları

Gün görmemiş kuşlar ve örümcekler.

İlân-ı aşk eden dil balıkları

Aşina suları çabuk terkeder..

Lâmbalar yanıyor hafif ve sarı;

Bakıyor ateşe küle böcekler.

Köpekler parçalar kanaryaları

Mektupları bir boz ağaç kurdu yer.

Baykuşlar ötüyor harabelerde;

Yanıyor lâmbalar hafif ve sarı.

Bir kaza kurşunu bulur her yerde

Süvarisiz şaha kalkan atları…

Bir ruhun ışığı vardır göklerde

Lâmbalar yanıyor hafif ve sarı;

Ötüyor baykuşlar harabelerde.

Bir lâmba yanıyor hafif ve sarı;

Titriyor yıldırım düşmüş gibi yer.

Bekledi arzuyla karanlıkları

Anneler babalar erkek kardeşler.

Ta içinde duyar ani bir ağrı

Bir hüzün şarkısı tutturur gider

Anneler babalar erkek kardeşler.

Lâmbalar yanıyor hafif ve sarı;

Her yatak dopdolu bir yatak bomboş.

Bir neşe şarkısı tutturur gider

Birinci ikinci üçüncü sarhoş;

Kurşunlar sıkılır göklere doğru

Serçe yavruları yuvada titrer.

Lâmbalar yanıyor hafif ve sarı…

Bir lâmba yanıyor hafif ve sarı;

İnce yelkenleri alıyor yeller.

Titretir kalpleri ve bayrakları

Gemiden toprağa uzanan eller.

Lâmbalar yanıyor hafif ve sarı

Bir yosun köküne hasret kalacak

Gizli hazineler su yılanları…

İnce yelkenleri alıyor yeller;

Bir lâmba yanıyor hafif ve sarı.

Beyaz pelerinli hür tayfaları

Kendine bağlıyor siyah kediler;

Titriyor gönüller ve kara bayrak

Bir yosun köküne hasret kalacak

Gemiden toprağa uzanan eller

Bir lâmba yanıyor hafif ve sarı.

Bir lâmba yanıyor hafif ve sarı

Garip bir yolculuk tren ve Gülce.

Bölüyor bir hançer ah rüyaları:

Bir rüya bir hançer bir el; ve ve ve…

Arkeoloklar tarihi buluntuların peşinden tarihi gerçeklere polis dedektifi yöntemleriyle ulaşabilirler.Buldukları gerçekten bilimsel verilerdir. Daha cok gerçeğe yaklaşamak için buldukları objeleri didiklemek vede kurcalamak zorundadırlar.

Oysaki edebiyat arkeolokları yazarları tarafından özellikle gizlenmiş olan kişi ve ya kişilerin peşlerine düşülmesini insan kabül edemezken.Bir de üstüne üslük üretilen eserdeki naif duyguları didikleyip kurcalamış olmuyorlar mı?!

Söz burada saklımızda olan ve saklanması gerekenden vede polislikten açılmışken;
Nazım usta ?CEVİZ AĞACI? şiirinde ustalıkla saklamış. ?Saklımdasın? olanın kendisi de olabileceğini hisederek.
Ve bir ihtiyar bir çeviz ağacına bürünek.

CEVİZ AĞACI
Başım köpük köpük bulut,
içim dışım deniz,
ben bir ceviz ağacıyım Gülhane parkında,
budak budak, serham serham ihtiyar bir ceviz.
Ne sen bunun farkındasın, ne polis farkında.

Ben bir ceviz ağacıyım Gülhane parkında,
Yapraklarım suda balık gibi kıvıl kıvıl.
Yapraklarım ipek mendil gibi tiril tiril.
Koparıver, gözlerinin, gülüm, yaşını sil
Yapraklarım ellerimdir tam yüz bin elim var,
Yüz bin elle dokunurum sana, Istanbul’a.
Yapraklarım gözlerimdir.Şaşarak bakarım.
Yüz bin gözle seyrederim seni, Istanbul’u.
Yüz bin yürek gibi çarpar, çarpar yapraklarım.

Ben bir ceviz ağacıyım Gülhane parkında,
Ne sen bunun farkındasın, ne polis farkında

NAZIM HİKMET

Şiir yazılan kadın, şiir yazan kadın. Hangisi daha çekici? İlk başta her kadın şiir yazılan en azından şiir okunan olmak ister. Daha sonra ise eğer biraz da hayatın farkındaysa kendisine şiir yazılmasını beklemez, artık onu mutlu etmez, kendi de yazmak ister. Asıl mutluluk odur, kendini veya aşkını başkasından değil bizzat kendinden dinlemek… Kendi bakışını hayata yerleştirebilmek… Tüm kadınların kendi şiirlerini yazmaları dileği ile…

“Aşk adamı vurur döne döne vurur döndündükçe vurulursun vuruldukça dönersin”demiş delicesine seven aşık tabi bunu bilemez maşuk..Nazım olmasa Piraye’yi kimbilirdi.
Günümüz şairlerimizin içindeki hisleri kaleme aldıkları zaman farklı dünyalara dalıp onu şifreli bir hale getirip bize sunarlar.
Kimi zaman bunların yaşanmış olup olmadığını düşünürüz.
Aslında yaşanmasa ve hissedilmese bu kadar içten yazılamaz.
Aşığın sevgisi olmadan maşuk ne kadar güzel olursa olsun ne kadar alımlı ve çekici olursa olsun kimsenin kalbinde yer alması imkansızdır.
Aşk denilen şey yasandıkça kıymete biner ve sevgiyle daha çok kıymetlenir.
Aşk olmadan insan için ne yaşamın bir anlamı vardır ne de insan yaşamdan keyif alır. Aşkından divane olanın yanıp tutaşan insanın o içindeki sevgi olmasa maşuğun hiçbir kıymeti yoktur bir anlamda.
Boşuna dememiş Aşık Veysel “Güzelliğin on para etmez bu bendeki aşk olmasa” diye ve yine sanatçılarımızdan Baha’nın dediği gibi “Yaşamayan nasıl bilsin alt tarafı aşk desin Allah kimseye vermesin aşk acısı” diye AMİİİİNNN

sevgilerimle